Kimi zaman hayal kırıklıklarıyla kalırım baş başa.
Acıtır yüreğimi bu birliktelik.
Sanki çıplak ayakla cam kırıkları üzerinde yürümeye çalışır gibi hissederim kendimi.
Her bir adım, kenarda köşede ne kadar acı varsa, hepsini ortaya çıkarır.
Hepsine varım da…
Sıra senin acına geldiğinde tıkanıp kalırım.
Ne ileri, ne geri hareket eder hayal kırıklıklarım.
Oysa seni hoş bir hüzünle anmak isterim hep.
Yani, içimi hem ağlatan, hem de güldüren bir hüzünle.
Olmuyor ama…
Acı tüm keskinliğiyle duruyor karşımda,
Belli ki çözümü olmayacak bu acının.
Ta ki sen gelip kırıkları toparlayana dek…

e.
2008 yaz