Üç tekerlekli bisikletim vardı.
Sonra takviyeli iki tekerlekli bisikletim oldu.
Her ikisinde de güvendeydim,
Düşmüyordum.
Sendeliyordum ama,
Düşmüyordum.
Fazla anlam yüklemeye hacet yok.
İki teker babam,
Takviyeler anamdı.
İki teker hayatta kat edeceğim yol,
Takviyeler de tökezlediğimde itici gücümdü.
Nerede karnesini almış ve bisikleti hak etmiş bir çocuk görsem,
Hayat gelir gözümün önüne.
Şimdi başlamıştır mücadelesi derim;
Düşmeler, kalkmalar,
Sevgiler, ihanetler,
Siyahlar, beyazlar…
Mutluluğun o andan itibaren sadece anlara saklandığını görecektir,
Yaşamın hayvansı bir vahşilikle yol aldığını da.
Eğer yüreğinin yerini biliyor
Ve
Nasıl attığını iliklerine kadar hissediyorsa;
Varsın çetin geçsin yaşam.
Onun artık bisikleti var…

öylesine bir yazı… içimden geldi…

e.
2009 kış